Hayatı korkarak yaşayanlara

  Üstesinden gelemediğimiz acılarımız, unutamadığımız anılarımız, veremediğimiz kararlarımız, seçemediğimiz yollarımız var. Belki  yorulduk, üstesinden gelemeyişlerimiz bundan. Belki unutmayı seçeceğimiz anının yerini yenisinin doldurabileceğinden ümitsiziz. Belki veremediğimiz kararlar değil de sonuçlarını göze almaktan emin olamadığımız kararlarımız var. Ve belki yürüyeceğimiz yol değil de o yolda nasıl yürüdüğümüzdür mesele. Çünkü biliyoruz ki hangi yolu seçersek seçelim, diğerinden vazgeçmiş olacağız. Çünkü biliyoruz ki aklımız da hep o gitmediğimiz yolda kalacak...            
 Neden acıların da anıları olduğunu görmek istemez insanlar? Geçmişe bu vefasızlık neden? Peki şimdiye? Geleceğe?.. Neden acının da mutluluk gibi bir his olduğunu kabullenmezler mesela? Oysa bizi güçlü kılan yenilgilerimiz değil midir? Neden bu yaşamaktan korkmalar, verilemeyen kararlar, gidilemeyen yollar? Kabul her seçiş bir vazgeçiştir ama seçtiği yola çiçek açtırmak da yine o yolda yürüyenin elinde değil midir, dikenlere katlanmayı göze almak şartıyla... 

  Nietzsche der ki "Korkarak yaşarsan, yalnızca  hayatı seyredersin."  Yani eğer yüzmeyi seviyorsan dalgalar seni korkutmasın, uçmak istiyorsan rüzgar seni yıldırmasın. Yürüyeceğin yolu seversen, hangisini seçtiğinin bir önemi kalmaz. Çünkü tohum ekersen fidan, taş dizersen engel yaratırsın. Ve seviyorsan eğer bir ismi, bir cismi korkun "Ya giderse, ya biterse" değil de yalnızca "Ya bir gün yollarımız ayrılırsa, heybemde yeterince hatırlanmaya değer anı biriktiremeden..." olsun. 

  Hatırlamak, hatırlanmak güzeldir. Gerek içinde buruk bir acı, gerekse yüzünde yarım bir gülümsemeyle...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İnsanlığa bir ayna tutulsa kara mı gözükürdü?

Ön yargısı fazla olan insanlarız. Milletçe eleştirmeyi severiz de eleştirilmeye tahammülümüz yoktur işte.  Her şeye karışacak hakkı buluruz kendimizde. Ali kiminle olacak, Ayşe nereye gidiyor, Fatma nasıl giyinmeli hepsine biz karar veririz.
 Peşin hükümlerimiz vardır. Elinde gül taşıyana gülistan, diken taşıyana haristan muamelesi yaparız. O güldeki dikenleri görmeye çalışmayız asla. Örtünüz varsa ideal kız, açıksanız "Oğlum bu kızdan bana gelin olmaz"ları duyarsınız. İç güzelliği falan laftadır anlayacağınız.
 Oruç tutar yemek yemeyiz de, yemediğimiz kul hakkı kalmaz. Nasıl olsa yaptıklarımız vicdani görevlerimiz değil, dini yükümlülüklerimizdir. İyiyi iyi olduğu için değil, bir emir olduğu için yaparız ama sorsanız önemli olan niyettir. . Yemek programlarına dökecek binlerce liramız vardır da, aç olan komşumuza bir tabak yemek vermekten aciziz. Çünkü bu işte para yoktur! Ama komşusu aç iken tok yatan da bizden değildir. Bana dokunmayan yılan bin yaşasın deriz. Haksızlığa…
Devamı

Ne için yaşıyoruz, yarınlar yada yanıltılar mı?

Bir yerde bir söz okumuştum şöyle diyordu "Aslında hep en sevdiklerimiz iter bizi yarışa." Uzun bir süre düşünmüştüm bunun üzerine. En sevdiklerimiz, sevenlerimiz bizi neden bir yarışa soksun? Biz, kendimiz olduğumuz için onların hayatlarındayız değil mi? Değil.
 Hayata tutunuş aşamamız bir yarıştan ibaret. Anne karnına düşmemiz ile  başlıyor bu yarış. Çocuk yaştan itibaren bir çok dayatmaya maruz bırakılıyoruz. Din, ahlak, toplum, aile ve daha bir çok yönden dayatmalardır bunlar. Doğuyoruz, neyi seveceğimiz, neye inanacağımız, hangi mesleği seçeceğimiz hatta kiminle evleneceğimiz bile neredeyse biz dışında herkesin söz sahibi olduğu konulardır. Bunları yıkma, kendi hayatımızdan çıkıp soluklanma hakkına bile sahip değilizdir üstelik.
 Yapacağımız her şey, atacağımız her adım birilerine göre planlanmıştır hep hayatta. Sınava gireriz, başarımız komşumuzun çocuğuyla kıyaslanır, işe gireriz bu sefer de kıyaslanan maaşlardır. Evleniriz, kıyaslanma belası çocuklarımıza bulaşır. Ha…
Devamı

Herkes Gider mi?

Bazı insanlar öyle şeyler hissettirir ki o onlara özeldir. Kimsede bulunmaz, hem kimsede aranmaz da. Bu sizin en yakın arkadaşınızdır. Mesela ona bazı şeyleri oturup saatlerce anlatmanıza gerek yoktur. Ki zaten başkalarına saatlerce anlattığınız şeylerin yerini onda bir bakış tutar. Bir bakışla anlar nasıl olduğunuzu. Onunla aylar geçirirsiniz, belki de yıllar...
 Ama birden bir şeyler olur, bir şeyler kopar. Tamam başkasıyla onunla olduğunuz gibi olamazsınız ama onunla da eskisi gibi olamazsınız. Tüm ikili ilişkiler buna mahkum değil midir? Eskiden bir şeyleri ona anlatınca rahatlardınız, tamam geçmezdi ama anlardı bilirdiniz. Hem anlayan birinin olduğunu bilmek kimi iyi hissettirmez ki? daha sonra ise "Nasılsa anlatınca geçmeyecek" diye düşünmeye başlarsınız. Bu onun bile artık anlamayacağını bilmenizden mi kaynaklı, ya da artık eskisi kadar umursamadığını düşündüğünüzden mi bilinmez. Belki de her ikisi..Sonuç olarak bir şey ya da bir şeyler uzaklaştırmıştır sizi. Ne kada…
Devamı